de eerste week

Na een paar dagen acclimatiseren was het zo ver. 

Woensdag de eerste kennismaking in het revalidatiecentrum, na een lang autoritje omdat we de weg niet wisten gevonden. Wat een prachtig huis. een soort mini Sophia.

Onwijs modern met speciale robots, gymzalen en zelfs een zwembad. Overal is aan gedacht en voor iedere ziekte is er een passende therapie. Een groot nadeel was dan weer dat er niet tot nauwelijks verstaanbaar Engels wordt gesproken. Een behoorlijke uitdaging dus. Even de uren besproken en een rondleiding gehad. Toen door naar de introductie van anderen want tijd om mij thuis af te zetten was er niet meer. Na een behoorlijke zware dag en 5 stage adressen eindelijk thuis. Lekker uiteten met me maatje Kirsten.

Dan was het de volgende dag echt zo ver. maar als een stomme fout en behoorlijke pech was mijn wekker niet afgegaan. Veel stress, rennen. springen en vliegen eindelijk toch op stage aangekomen. Maar het is Spanje. dus boos waren ze niet. zolang het geen gewoonte werd. 

Verplegen in Spanje is een behoorlijke andere tak van sport dan verplegen in Nederland. Ze werken hier zeer taakgericht. niveau 3 wast en zorgt voor dagelijkse zorg. niveau 4 zorgt voor alleen verplegen : pillen, pleisters, en prikken. 

dit merkte ik ook gelijk. in dit mini-Sophia-huis heb je iets van 5 verzorgende een groep van 6 verschillende therapeuten en 1 verpleegkundige. Je bent dus echt verantwoordelijk voor je eigen werk. assisteren van de arts, de medicijnen delen enzovoort. 

Bij binnenkomst dus gelijk aan de pillenronde beginnen. Er zijn 3 afdelingen. 1 chronische , deze blijven vaak op kamer of in de aangepaste zitkamer.En de andere 2 zijn echt revaliderende. Deze lopen door heel het huis en hebben hun eigen dagindeling. Deze afdelingen zijn we afgegaan om te zorgen voor de medicatie. Dit doen we 3x per dienst. De rest van de tijd wordt gevuld door de echte verpleegkundige handelingen. Zo heb ik al wondjes verzorgd, een trachea vervangen en sonde voeding toegediend. het is wel heel erg wennen dat je er voor de andere zorg niet meer bent. het contact is ook heel anders. interessant wel, maar toch heb ik het gevoel dat ik wat mis. 

Ja, inderdaad, ik heb veel herkend in dit revalidatiehuis. Met name de therapie die ze bijvoorbeeld toepassen bij mensen met een CVA. Puzzels maken met je verkeerde hand, lopen over een brug of rekken en strekken. dit maakt het wel heel interessant. En herkenbaa

Het communiceren is nog wel de grootste uitdaging. Alles wordt uit de kast getrokken van google translate tot collega's. Want als iets belangrijk is in de zorg... dan is het communicatie. 

Hoe ik het vond? Ja leuk, omdat ik in 2 dagen meer vakgerichte taken heb kunnen doen als in 2 jaar ( verpleegkundige handelingen) maar zoals eerder vermeld mis ik dat stukje zorgen en  contact wel. 

Verder heb ik deze week weer het uitgaansleven van Alicante voortgezet en daar weet ik ook wel iets leuks over te schrijven: want in Nederland in een club doet iedereen maar wat. Je staat een beetje te bewegen en te drinken. Maar hier in Alicante lijkt het net alsof iedereen op dansles zit. Ze hebben hun eigen vorm van salsa. Subtiel zijn ze ook zeker niet. Als iemand jou leuk vind zal die gene niet twijfelen om je ten dans te vragen. Dat begint dan vaak met salsa en wordt dan steeds intiemer. Dit verbaasde mij in het begin zeer. Ik wist niet wat ik zag! Een soort aangekleed vrije. Maar wat blijkt. dit is de latin cultuur, er wordt niets gek mee bedoeld (meestal). Sterker nog.. ze maken een dansje met je voor 1 liedje, soms 2. en daarna bedank je elkaar met 2 zoenen en ga je door. Best onschuldig toch.. maar wel even wennen! Maar wat gaaf dat alle mannen en meisjes hier Echt dansen. en niet 'bewegen op muziek'. Wij als stijve Hollanders bakken daar dan ook niets van. Maar deze gezellige Spanjaarden vinden het hartstikke leuk om het je te leren. Alle salsa lessen komen dus weer van pas.

jong oud, blank en bruin iedereen maakt een dansje. kei gezellig!  oordeel dus niet te snel :)